 |
| Amsterdamse Waterleidingduinen bij Zandvoort |
Ik woon al mijn hele leven in Nederland en het is zo verleidelijk om te denken dat je je eigen land goed kent. Dat je het wel gezien hebt en andere, verre plekken wilt leren kennen. Daar is – op de milieuaspecten na misschien – niets mis mee. Andere culturen en landschappen stimuleren een open geest en kunnen inspirerend, verblijdend en bevrijdend werken. Maar zeggen dat je je eigen land kent, klopt volgens mij niet en lijkt me zelfs wat aanmatigend. Dit is in ieder geval ook nu weer mijn ervaring tijdens drie dagen lopen door – en slapen in – de duinen met mijn beste vriend. Uit en thuis in eigen land.
Je kunt het nog denken als je met de auto of trein van
Groningen naar Maastricht rijdt en vanachter glas naar het landschap om je heen
kijkt. Ja, dat ken je wel. Je bent erin opgegroeid, veel lijkt op elkaar, je
hebt erover geleerd en het vaak in boeken en op tv gezien. Kortom: het is
bekend. Maar dat is slechts het vogelperspectief.
Wanneer je ‘inzoomt’ en een plek ruikt, voelt, hoort, van
nabij ziet en voelt, blijkt ook ons cultuurnatuur landschap vol verrassingen.
Zelfs in en om mijn woonplaats Hilversum ontdek ik na zo’n 40 jaar lopen en
fietsen nog steeds nieuwe plekken, paadjes en paden. Ik ga van het pad af, baan
me een weg door de struiken en bomen van buitenplaats Einde Gooi en zie een
dassenburcht. Ik volg de sporen van de dassen die foerageren in de nabijgelegen
weilanden en stuit op een beschut slootje waar zij middels een loopplank
overheen kunnen en ik (noodgedwongen) blijf zitten om te kijken wat er allemaal
onder en langs het water leeft. Een van de vele mini–avonturen.
Zo heb ik inmiddels veel delen van het land doorlopen,
alleen, met bovengenoemde vriend of kleine groepjes. En steeds als ik zo
‘inzoom’ door een stukje Nederland uit te kiezen en er daadwerkelijk ‘in’ te
gaan, kom ik voor verrassingen te staan. Ook nu weer tijdens de driedaagse van
Haarlem naar Den Haag.
 |
| Zandvoort |
Dat begint al als we de eerste duintop beklimmen en in de
verte Zandvoort als een luchtspiegeling boven de boomtoppen zien zweven. En wanneer
we in het gezelschap van honderden damherten door de Amsterdamse
Waterleidingduinen lopen – regelmatig hoor ik mezelf denken: hoe on–Nederlands.
Maar dit is Nederland! Of later, in de oude dorpskernen van de kustplaatsjes
met hun losse strandatmosfeer en tijdens de laatste uren van de wandeling als
we uit de duinen door een lint van groen naar ons eindpunt het Centraal Station
van Den Haag lopen.
Nederland kent nauwelijks ruige, onherbergzame plekken, geen
bergen, wild stromende rivieren, uitgestrekte wouden (alhoewel: het grootste
loofbos van West-Europa ligt bij Zeewolde) en afgelegen woestenijen. Maar toch.
Als je inzoomt kun je behoorlijk ronddwalen in onze versnipperde parknatuur. Je
kunt je alleen wanen, ‘s nachts in een slaapzak in de duinen bij Katwijk,
terwijl je op je rug ligt – ja, er is lichtvervuiling – en naar de sterrenhemel
kijkt met het voortdurend ruisen van de branding in je oren.
Laatst las ik dat bij de meeste mensen liefde voorafgaat aan
verzorgen. Dus dat we (pas) goed voor iets of iemand gaan zorgen als we van
datgene of diegene houden. Ik kan me goed voorstellen dat het zo werkt en hoop daarom
dat wij de volgende generaties liefde voor de ons omringende wereld – inclusief
de mens – zullen bijbrengen. Dat lijkt
me voor alles en iedereen het beste.
 |
| Het strand bij Katwijk |