Landloper

Kust bij Blackpool Sands, Devon (GB),  2013

‘Wie ben je?’, een onmogelijke vraag 

met als mogelijk antwoord: 

‘Een landloper, een lanterfanter.’

Twee schaamwoorden in deze tijd

waarin alles zijn nut moet hebben ­–

maar waarschijnlijk was het nooit anders.

Hoe dan ook, ik ken geen betere.

Man? Echtgenoot? Vader? Geliefde? Zoeker?

Mysticus? Publicist? Schrijver? Vertaler?

Het blijven deelbeschrijvingen.

Voor zover woorden gaan, raken

‘landloper’ en ‘lanterfanter’ het diepst.

Maar ook dit ben ik niet.

Het zijn geen onbeladen woorden.

Soms draag ik ze met trots, omdat ze me

het idee geven dat ik anders dan de massa ben

(terwijl ik ten diepste weet dat dit een illusie is:

ook ik ben geboren en ga dood, net als ieder ander

en hoeveel dagen mij gegeven zijn, ik weet het niet).

Soms ook voel ik melancholie – voorheen ook schaamte –

bij deze woorden. Want waar is mijn thuis?

En wordt het dan nooit wat met mijn leven?

Toch keer ik steeds weer terug naar landloper

en lanterfanter, omdat ik niets beters weet

dan mijn tijd verbeuzelen met lezen, schrijven

en rondzwerven door bossen, polders, duinen

en liefst ook heuvels en bergen. Levend van de wind.