kust

kust






Een vrede die het verstand te boven gaat*

 

Als damp boven water

en warmte boven vuur.

Buiten bereik van

het splitsen der dingen.

 

Want is vrede – toestand van rust –

niet de verzoening tussen

wat eerder nog twee was?

 

De omhulling van

ja en nee

goed en slecht

vreugde en pijn

jij en ik?

 

De oneindige ruimte

waarin alles oordeel-

loos zijn thuis heeft?

 

Het muurloze thuis

van alles en iedereen

waarin wat was was

wat komt komt

wat is is?

 

Is die vrede mogelijk

hier

nu?

 

Zal zij er ooit zijn

op aarde

in mij

in jou?

 

Vragen van het verstand

dat die vrede niet kent

niet kende

niet zal kennen.

 

Dat de vrede splitst en

zich vervolgens afvraagt

of zij nog te lijmen is – alsof

die vrede zich door het

verstand laat breken.

 

Ja. Schijnbaar.

Schijnbaar is zij gebroken.

Schijnbaar levensecht.

Vandaar de pijn, het gemis.

 

Maar de directe beleving

het zuiver gewaar zijn van wat is

is de vrede die het verstand te boven gaat.

 

*(Fil. 4:7)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten