over de doorgetrokken streep van een asfaltweg.
Niet één maal stapte ik naast de voetbrede, witte lijn.
Een spel zonder enig risico.
Ooit liep ik hoog in de bergen over een onbeschut pad,
veel breder dan die streep, met links en rechts een afgrond.
Onzeker schuifelde ik het paadje af, tot ik
– eindelijk! – beschutting vond.
Als uiterlijke dingen vat op je krijgen,
word je van binnen onbeholpen.
 |
| Col de Vertosan, Valle d'Aosta, 2011 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten