De ‘beweging voorbij denken en voelen’*,
is onbenoembaar en naamloos, begin-
en eindeloos.
We ervaren haar als fluistering in de stilte.
Niet in de stilte van het buitensluiten,
niet in de stilte van de afzondering,
niet in de stilte van de onverschilligheid,
en niet in de stilte van de dood,
maar in de stilte van het hart.
In de stilte die niet begeert en verlangt,
te midden van begeren en verlangen.
In de stilte die niet oordeelt en veroordeelt,
te midden van oordelen en veroordelen.
In de stilte die niet denkt,
te midden van denken en gedachten.
In de stilte die niet handelt,
te midden van beslommeringen en handelen.
In de stilte die onverstoorbaar is,
te midden van onrust en verwarring.
In de binnenste stilte die, als oneindige ruimte,
alles wat zich aandient er laat zijn.
*Uitdrukking van K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten